Kadınlar Neden Affeder?

Affetmeyen insan ya karşısındakine değer vermemiştir ya da kendisine verdiği değer karşısındaki insana verdiği değerden daha ağır basıyordur. Seven ya da değer veren insanın gururu olmaz. “Asla affetmem.” gibi büyük sözleri, ağır lafları olmaz. Seven insanın gönlünü almak zor değildir; yeter ki telafi etmek için çabanız olsun… Affetmek erdemdir ve sevgi affetmeyi kolaylaştırır.

Duygular insanlar içindir. Fakat Kadınlar duygularını daha yoğun, daha ayrıntılı ve daha içlerinde yaşarlar. Her ayrıntıyı düşünür, her yolu göz önünde bulundurur; öyle karar verirler. Bazen canlarının yanacağını bilseler bile duygularının peşinden giderler. Sabrederler. Bir şeylerin yoluna girmesi için karşısındakine şans verirler. Boşuna dememişler yuvayı dişi kuş yapar diye.

Erkekler ise biraz daha objektiftir. Olayların derinliğini, nerelere gideceğini pek düşünmezler. Onlar için dört ana renk vardır. Lacivert mavinin tonuysa mavidir. Ya da lila pembenin tonuysa pembedir. Olay onlar için bu kadar basit ve nettir. Karşısındaki insan hatalıysa, bitmiştir.

Kadın öyle mi? Onun için milyonlarca renk vardır; camgöbeği, yavruağzı, toz pembe, mint yeşili, turkuaz… Yani bir şeylerin bitmiş olabilmesi için kafasında soru işareti kalmaması gerekir. Her soru tek tek çözülmelidir. Ayrıntı lobları tek tek kapatılmalıdır. Birini tarihe gömecek, geçmiş sayfalarında bırakacaksa önce sorularının ve sorunlarının çözümüyle tatmin olmalıdır… Yine de değer veriyorsa, karşısındakini ne tarihe gömebilir ne de geçmiş sayfalarında bırakabilir.

Kadın çok sevmişse affeder; karşısındaki ne yapmış olursa olsun. Pişman birini görmek, kadının içini acıtır. İçindeki anne şevkatli ortaya çıkar. Kendi yaralarını unutup, karşısındaki insanın yaralarını sarmaya, onu iyileştirmeye çalışır. Kadın her şeyden önce “anne”dir. Hatalı kişiyi, hayatından silip atmak yerine ona doğrusunu gösteren kişidir. Kadın “öğretmen”dir. Düzelticidir. Yol göstericidir. Affedicidir.

Kadın affeder…  Çünkü yaşam onda başlar, onda biter.